Τρίτη στις 19:00 στην πλ. Ταχυδρομείου συγκέντρωση/πορεία για τα 3 χρόνια από την δολοφονία του/της Ζακ Κωστόπουλου/Zackie oh!
Στην καθημερινότητα της επιβολής και της καταπίεσης…δεν πειθαρχήσαμε ποτέ
Στις 21/9/18 δολοφονείται ο Ζακ Κωστόπουλος/Zackie Oh, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Η Ζackie δολοφονήθηκε από φασίστες, αφεντικά, νοικοκυραίους και μπάτσους που άσκησαν φυσική βία επάνω της καθώς και από το συγκεντρωμένο πλήθος που σαν σε κινηματογραφική αίθουσα κοιτούσε με απάθεια την εξέλιξη μίας δολοφονίας. Συνέχισε έπειτα να δολοφονείται από τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ που προσπάθησαν να ξεπλύνουν τους δολοφόνους, από τα social media που αρκετός κόσμος υπερασπίστηκε τους δράστες, αλλά και από το πόσο αναίμακτα εκτυλίσσεται η δίκη τους.
Για μας η δολοφονία της Ζάκι αλλά και τα επακόλουθα αυτής δεν αποτελούν μεμονωμένο περιστατικό, αλλά γραμμική συνέχεια ενός συστήματος εξουσιών που καθημερινά βιώνουμε στο πετσί μας. Κάθε γυναικοκτονία, κάθε βιασμός, κάθε παραβιαστική-παρενοχλητική συμπεριφορά, κάθε τρανσφοβική, ομοφοβική και ρατσιστική επίθεση, κάθε απέλαση μετανάστη/ριας, κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης (hot spot), κάθε αστυνομική αυθαιρεσία, κάθε εκκένωση κατάληψης, κάθε μορφή κρατικής καταστολής, κάθε φορά που οι φασίστες βγαίνουνε στο δρόμο, έρχεται να μας θυμίσει πως όλες οι εξουσίες και οι καταπιέσεις είναι αλληλένδετες και αλληλοσυμπληρώμενες. Όλα αυτά τα καθημερινά πεδία αστυνόμευσης και θανατοπολιτικών υπόκειται σε μηχανισμούς απόκρυψης, με ελάχιστα από αυτά τα περιστατικά να φτάνουν στην δημοσιότητα, καθώς το θεσμικό μέσο των media νομιμοποιεί την βία που υπόκεινται κοινωνικές ομάδες ή την αναπαράγει με όρους θεάματος και επομένως ξεπλύματος.
Για κάθε εξουσία λοιπόν που μας θέλει υποταγμένα, νομοταγή, συντηρητικά ντυμένα, πειθαρχημένα και καταπιεσμένα έχουμε να τους πούμε ότι είμαστε χρόνια οπλισμένα με οργή και μνήμη για κάθε καταπίεση ορατή ή αόρατη. Ξεκινώντας με τον θεσμό της οικογένειας, που μας μαθαίνει από μικρά τις πατριαρχικά ιεραρχημένες σχέσεις ανάμεσα στα μέλη και προκαθορίζει τους ρόλους μας με βάση το δίπολο άντρας-γυναίκα, ορίζοντας ως ‘’ανώμαλο’’ οτιδήποτε δεν υπακούει σε αυτούς. Ταυτόχρονα γαλουχούμαστε στο να ασπαζόμαστε και να υπακούμε στις επιβαλλόμενες θρησκευτικές και εθνικές αξίες, οι οποίες θρέφουν σκοταδιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις, εκπαιδεύοντας μας να στεκόμαστε απέναντι σε εχθρούς ‘’φαντάσματα’’ την στιγμή που οι ντόπιοι καταπιεστές (θεσμικοί και μη), εξουσιάζουν τις ζωές και τα σώματα μας με πλήρη κοινωνική νομιμοποίηση. Όλα αυτά συνδέονται και συμπληρώνονται με την καταπίεση που γεννά και θρέφει η ίδια η ύπαρξη του κράτους που εμφανίζεται ως ‘’εγγυητής’’ σε κάθε πτυχή της ζωής μας, φυσικοποιώντας τις πολλαπλές καταπιέσεις που δεχόμαστε, με το πιο πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα να είναι η κρατική διαχείριση της πανδημίας, όπου στα πλαίσια της καραντίνας βιώσαμε τον έλεγχο και την επιτήρηση, τον εγκλεισμό στο σπίτι, όπου δεν ήμασταν όλα ασφαλή, ενώ ταυτόχρονα εκτεθήκαμε στην ολοένα και αυξανόμενη υποβάθμιση της υγείας μας.
Για μας λοιπόν η 21/9 δεν αποτελεί μόνο επέτειο μνήμης. Για μας είναι μέρα οργής, μέρα που μας θυμίζει κάθε καταπίεση και μας δημιουργεί την ανάγκη να βγούμε στο δρόμο και να αντεπιτεθούμε. Προτάσσουμε τις αρνήσεις μας, συσπειρωνόμαστε και έχουμε στήριγμα η μία το άλλο. Δε δεχόμαστε να συμμορφωθούμε με τις επιταγές της κανονικότητας. Αντιστεκόμαστε σε κάθε εξουσία με όλα τα μέσα, γιατί θέλουμε να ζούμε ασφαλή και ελεύθερα, γιατί δεν αντέχουμε να λείπουν άλλα από μας, γιατί σιχαθήκαμε να καταδυναστεύουν τα σώματά μας, γιατί δε περιμένουμε κανένα σωτήρα να μας προστατέψει, γιατί πήραμε αέρα και δε κάνουμε πίσω. Μπάτσοι, φασίστες, σεξιστές, ομοφοβικοί και κάθε είδους καταπιεστές η οργή μας σας κυνηγάει.
ZACKIE, ΚΑΡΟΛΑΙΝ, ΔΗΜΗΤΡΑ, ΕΛΕΝΗ
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ
3 ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ
ΜΠΑΤΣΟΙ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΣΑΣ ΘΑΨΟΥΜΕ
