Τιμή και δόξα στους πεσόντες για την πατρίδα
που έχει φύλο και φυλή
Στο έμφυλο παιχνίδι της εξουσίας στο οποίο μυούμαστε από παιδιά, αρχίζουν να ξεδιπλώνονται οι διαπλεκόμενες μορφές καταπίεσης και επιβολής που συνθέτουν την ελληνική πραγματικότητα. Η ελλάδα είναι μια χώρα που στήνει και διατηρεί με υπερηφάνεια την δική της κουλτούρα του βιασμού σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας.
Αντιλαμβανόμαστε αυτήν την συνθήκη ως ένα κομμάτι της αορατοποιημένης συχνά βίας που ασκείται προς όσα είτε δεν χωράνε είτε δεν συμμορφώνονται με τα εθνικά πρότυπα καθαρότητας της φυλής,τις νόρμες του αναπαραγωγικού φύλου και σεξουαλικότητας και τις επιταγές του κράτους.
Για εμάς, ενώ θεωρούμε ότι η κουλτούρα του βιασμού δρα πειθαρχικά προς όλες μας , θα προσθέταμε ότι συνδέεται και επικοινωνεί και με άλλες μορφές εξουσίας (όπως ο ρατσισμός, η ταξική καταπίεση, η τοξικοφοβία κ.α.) συντηρώντας και ενισχύοντας τις καταπιέσεις που δομούν αυτήν την κοινωνία. Δηλαδή η ‘’κουλτούρα του βιασμού’’ δεν είναι ένα σύμπτωμα ούτε ένα κατάλοιπο της πατριαρχίας προς λύση για τους ‘’ειδικούς’’ του κράτους , υπονοώντας ότι (αν και όποτε) οι επίσημοι φορείς μας πουλάνε εκσυγχρονιστικές υποσχέσεις αυτή η συνθήκη θα ανατραπεί. Γι’ αυτό και εμμένουμε στην αναγκαιότητα αντι-εθνικών και αντικρατικών φεμινισμών ενάντια στο αποδιδόμενο (κυρίαρχο) φύλο και (κυρίαρχη) φυλή του ελληνικού έθνους-κράτους.
Από την διαφύλαξη της τιμής , τα προικιά και τις υποσχέσεις παρθενίας στα ‘60s, την ανάδειξη της Ελλάδας σε ευνοϊκό έδαφος δράσης ελληνων σωματεμπόρων στα ‘90s, μέχρι τις χιλιάδες αθωώσεις βιαστών και γυναικοκτόνων στις δικαστικές αίθουσες στο τώρα και την φυλάκιση γυναικών που αμύνθηκαν στην βία των παλικαριών του έθνους βλέπουμε μια συνέχεια. Την συνέχεια δράσης της κυρίαρχης αρρενωπότητας του έλληνα σις άνδρα , που απαιτεί και επιβάλλει στις γυναίκες του κύκλου του , συμμορφώνει τους λιγότερο μάτσο, υπηρετεί την πατρίδα στον στρατώνα , περιφρουρεί τις εθνικές του αξίες και παραδόσεις στην καθημερινότητα.
